Dział: W praktyce

Mutyzm wybiórczy, inaczej selektywny, określany jest jako zaburzenie mowy w określonych sytuacjach społecznych. Charakteryzuje się znacznym ograniczeniem w komunikacji werbalnej u dziecka. Często można zaobserwować sytuacje, kiedy dziecko w warunkach domowych ma niespożyte pokłady energii, jest bardzo otwarte i rozmowne, jednak w miejscach publicznych lub podczas wizyty kogoś, z kim dziecko na co dzień nie ma kontaktu, po prostu zamyka się w sobie i nie jest w stanie wypowiedzieć choćby zdania.

Wprowadzanie kodowania i programowania w edukacji przedszkolnej nie wymaga dużych nakładów finansowych, zakupu drogich robotów ani zaawansowanego wyposażenia komputerowego. Istnieje wiele kreatywnych i angażujących aktywności, które można realizować z wykorzystaniem prostych narzędzi oraz dostępnych materiałów. Zacznijmy od kilku przykładów aktywności z dziećmi, które pozwolą na wprowadzenie nauki kodowania.

Osoby, które pracują z dziećmi o zróżnicowanych potrzebach edukacyjnych, powinny doskonale znać i stosować zasady udzielania pomocy psychologiczno--pedagogicznej. Zbyt późno dostrzeżone problemy dziecka mogą negatywnie wpływać na jego wyniki w nauce, zachowanie czy też funkcjonowanie zarówno w placówce edukacyjnej, jak i w środowisku domowym. 

Każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną – tak brzmi pierwszy artykuł i ustęp ustawy o dostępie do informacji publicznej (UDIP). 
Co to jest sprawa publiczna i z czym to jeść – o tym dalej.

Ochrona małoletnich jest jednym z kluczowych zagadnień w obszarze prawa i polityki społecznej. W dobie cyfryzacji, gdzie dostęp do informacji jest niemal nieograniczony, a dzieci i młodzież coraz częściej korzystają z Internetu, zapewnienie im bezpieczeństwa staje się priorytetem dla rodziców, instytucji edukacyjnych oraz organów państwowych. W odpowiedzi na rosnące zagrożenia wprowadzane są regulacje prawne mające na celu ochronę najmłodszych.

Często zdarza się, że umiejętności do adaptacji i radzenia sobie ze stresem są u dzieci przeceniane. Wychodzi się z założenia, że dziecko musi przeżyć odpowiedni „trening” społeczny, aby potem było silniejsze i bardziej wytrwałe w dorosłym życiu, które często nie bywa przyjazne. Wychodząc z takiego założenia, subtelne oznaki cierpienia dziecka bywają przez dorosłych ignorowane. 

„Pomóż mi, a zrobię to sam” – zdanie, które wypowiedziało kiedyś dziecko do Marii Montessori, można uznać za streszczenie i jednocześnie główną myśl stworzonego przez nią systemu wychowawczego, nazywanego „metodą Montessori”. Jest ono także spójne z podstawowym założeniem i celem pomocy psychologiczno-pedagogicznej udzielanej dzieciom w przedszkolach, szkołach i placówkach. Zgodnie z jej definicją, zawartą w rozporządzaniu dotyczącym organizowania i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej, polega ona na rozpoznawaniu i zaspokajaniu indywidualnych potrzeb dzieci i młodzieży w celu rozwijania ich potencjału rozwojowego oraz pełnego i aktywnego uczestnictwa w życiu społeczności edukacyjnej.

Czy nauczyciel to urzędnik? Oczywiście, że nie. Ma on co prawda zapewnioną prawną ochronę taką samą jak funkcjonariusz publiczny, ale nie czyni go to w żaden sposób, potocznie mówiąc, urzędnikiem, a bardziej formalnie – pracownikiem służby cywilnej. Nauczyciel to z definicji pracownik pedagogiczny realizujący zadania dydaktyczne, wychowawcze i opiekuńcze. Są kraje, na przykład Niemcy, w których nauczyciele mają status urzędników i są z tego tytułu np. pozbawieni prawa do strajku. Natomiast Polska do nich nie należy.