Dział: Zarządzanie

Musimy zaufać ludziom, bo są nam niezbędni. 
Wszystkie nasze istotne potrzeby zaspokajać możemy 
tylko dzięki innym, dzięki temu, że jacyś ludzie 
upieką nam chleb, inni wydrukują gazetę, zrobią nam kolację, 
gdy wracamy po pracy do domu, w pracy współpracują z nami, 
a jeśli odmówią, to doświadczymy tego boleśnie1. 
Piotr Sztompka

Zaufanie jest wartością, której doświadczamy w odniesieniu do samych siebie, innych ludzi oraz otaczającego świata. Pozwala na tworzenie wartościowych więzi, dobrą komunikację, efektywne współdziałanie. Mamy potrzebę bycia godnymi zaufania, ale też ufania innym. Brak zaufania, nieufność, ostrożność mogą negatywnie wpłynąć między innymi na poczucie dobrostanu psychicznego. Zaufanie buduje się długo, a traci bardzo szybko. Umacnianie zaufania to złożony proces, bez którego trudno o profesjonalne relacje w szkole.

Dyrektorzy placówek oświatowych powinni kłaść nacisk na kształtowanie rozwoju zawodowego poprzez podwyższanie kompetencji własnych i podległych pracowników pedagogicznych i niepedagogicznych. Z tym stwierdzeniem zgadza się wielu naukowców zajmujących się przywództwem edukacyjnym, dyrektorów i nauczycieli.

Jednym z kluczowych zadań psychologów i pedagogów w placówce jest współpraca z rodzicami wychowanków. Na drodze do tego celu możemy napotkać przeszkody, które mogą wynikać z różnych czynników, ale także mogą to być utrudnienia ze strony rodziców, jak i nas samych. I odwrotnie, mogą też wystąpić czynniki sprzyjające współpracy, na których możemy budować wzajemne porozumienie. Prawie zawsze obie strony mają dobre intencje i zależy im na dobru dziecka, a mimo to wzajemna współpraca nie w każdym wypadku się układa. Dlaczego? Przyjrzyjmy się czynnikom, które mogą utrudniać współpracę między psychologiem czy pedagogiem a rodzicami dzieci.

Gdy w lutym tego roku Minister Cyfryzacji Krzysztof Gawkowski w czasie trwania konferencji prasowej oznajmił „Rok 2024 ogłaszamy rokiem cyfrowej higieny. Eksperci NASK przygotowują już kolejne bezpłatne materiały 
dla nauczycieli, wychowanków i rodziców dotyczące tej tematyki i szeroko pojętego bezpieczeństwa w sieci”1, eksperci, edukatorzy i liderzy oświaty byli zgodni – to nie tylko bardzo dobra, ale i długo wyczekiwana decyzja. Wiele szkół i placówek edukacyjnych niemal natychmiast informowało – i to z nieukrywaną radością! – na swoich stronach internetowych i w komunikacji z rodzicami o decyzji resortu cyfryzacji. Ważny temat, który zdaniem wielu naukowców w perspektywie najbliższych kilku lat nieuchronnie stanie się jednym z największych wyzwań społecznych w obszarze zdrowia publicznego, został nie tylko dostrzeżony, ale i z odpowiednią powagą, w pełni adekwatną do skali zagrożenia, zainicjowano działania. Wyczekiwany „wiatr zmian”2 okazał się jednak zbyt słaby. 

Choć przepisy dotyczące kształcenia dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi obowiązują już od kilku lat, to wciąż budzą wiele wątpliwości. Postaram się w tym artykule rozwiać je, przeprowadzając Państwa 
przez najważniejsze zapisy dotyczące pracy z tą właśnie grupą dzieci. 

Każdy dyrektor przedszkola co roku staje przed dylematem: Jakie zajęcia dodatkowe zorganizować w placówce? Co będzie odpowiadać potrzebom dzieci i rodziców? W jaki sposób je zorganizować, aby zajęcia były zapewnione i nie nadszarpnęły budżetu w znaczący sposób? To właśnie w przedszkolu 3-latek zazwyczaj po raz pierwszy ma okazję spróbować swoich sił w różnorodnych aktywnościach. Często to właśnie w tym momencie widać już pierwsze predyspozycje dziecka. Naszym zadaniem jest tego w przedszkolakach nie zatracić, lecz rozwinąć w dobrym kierunku.