Dyrektorzy placówek oświatowych powinni kłaść nacisk na kształtowanie rozwoju zawodowego poprzez podwyższanie kompetencji własnych i podległych pracowników pedagogicznych i niepedagogicznych. Z tym stwierdzeniem zgadza się wielu naukowców zajmujących się przywództwem edukacyjnym, dyrektorów i nauczycieli.
Autor: Andrzej Witek
Prezes Stowarzyszenia Edukacyjnego Integracja, dyrektor Akademickiego Liceum Ogólnokształcącego „Emmanuel”, socjolog, nauczyciel, muzyk, szkoleniowiec, wykładowca akademicki, pisze pracę doktorską z zakresu NoZiJ.
Zarządzanie placówką oświatową różni się od zarządzania innymi organizacjami, ale tylko w jego wąskim zakresie. Ogólne reguły zarządzania organizacjami powinny być znane wszystkim menedżerom, natomiast biorąc pod uwagę specyfikę danej organizacji albo poszczególne obszary jej funkcjonowania, zarządzanie może być prowadzone w różny sposób. Zarządzanie zespołami w oświacie opiera się na analogicznych metodach jak w przypadku innych organizacji i/lub przedsiębiorstw. Niniejszy artykuł jest próbą odpowiedzi na pytanie: czy zespołem należy zarządzać, czy kierować?
W piśmiennictwie spotykamy różne opracowania stylów zarzadzania. Mają one olbrzymie znaczenie w całym procesie kierowania. Od stylu zarządzania zależy nie tylko ostateczny wynik pracy zespołu, ale również atmosfera współpracy, tempo działania, płynność przekazywania informacji, identyfikacja i klasyfikowanie informacji przekazywanych przez kierownika jako kluczowe i mniej ważne dla realizacji wyznaczonego celu, stopień zaangażowania poszczególnych członków zespołu w zadanie, poczucie odpowiedzialności, entuzjazm, motywacja, wiara w sukces itd.
Kompetencje dyrektora placówki oświatowej w Polsce są ściśle związane z jego funkcją zarządczą i dotyczą wielu obszarów funkcjonowania organizacji. Nie jest tajemnicą, że współcześnie dyrektorzy funkcjonują w permanentnym stresie, ciągłym napięciu oraz w niepewnym środowisku nieoczekiwanych zmian i kryzysów.
Dyrektorzy placówek oświatowych powinni kłaść nacisk na kształtowanie rozwoju zawodowego poprzez podwyższanie kompetencji własnych i podległych pracowników pedagogicznych i niepedagogicznych. Z tym stwierdzeniem zgadza się wielu naukowców zajmujących się przywództwem edukacyjnym, dyrektorów i nauczycieli.
Ocenianie pracowników należy do najtrudniejszych zagadnień zarządzania zasobami ludzkimi w każdej organizacji, również w placówkach oświatowych. Jest formalną metodą okresowej ewaluacji pracy oraz uczestnictwa w życiu danej placówki oświatowej ocenianego nauczyciela. Wiąże się z nim wiele złożonych i często trudnych problemów różnorodnej natury.