Doraźne zastępstwa w przedszkolu są codziennością wielu placówek.
Jest to rozwiązanie przydatne przy krótkotrwałych problemach kadrowych, które ma na celu zapewnienie dzieciom niezbędnej opieki w czasie nieobecności ich nauczyciela. Co istotne, we wrześniu 2025 r. weszły w życie zmiany w przepisach określających zasady stosowania doraźnych zastępstw.
Dział: Zarządzanie
Zarządzanie
Publiczne przedszkola są samorządowymi jednostkami budżetowymi, toteż winny stosować zasady gospodarki finansowej nakreślone ustawą
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (u.o.f.p.). Artykuł 254 ust. 1 ustawy o finansach publicznych zobowiązuje jednostki budżetowe,
a więc i przedszkola, do ustalania, pobierania i odprowadzania dochodów budżetu jednostki samorządu terytorialnego na zasadach i w terminach wynikających z obowiązujących przepisów prawa.
Problemowi nauczyciele stanowią nieznaczny odsetek kadry pedagogicznej. Nie należy ich jednak ignorować, ponieważ postawa, jaką wykazują, działa na większość jak toksyna, która stopniowo zatruwa atmosferę pracy w całym przedszkolu. W każdej, nawet najbardziej zgodnej radzie pedagogicznej zawsze znajdzie się ktoś, komu zupełnie nie pasują wymagania stawiane przez dyrektora. Ujarzmienie krnąbrnej kadry pedagogicznej nie jest łatwe. Wymaga od lidera charakteru, a przede wszystkim asertywności i umiejętności stawiania granic. Przyczyny takiego stanu rzeczy mogą być zupełnie prozaiczne i kompletnie nie zależeć od dyrektora placówki.
Czy zaliczki na wydatki w przedszkolu są dozwolone? Jeśli tak, to jak udzielić pracownikowi samorządowej jednostki budżetowej zaliczki zgodnie z przepisami prawa? Kto o tym decyduje?
Planowanie to bazowy filar (obok rachunkowości i sprawozdawczości) prowadzenia skutecznej, efektywnej, rzetelnej, ale i oszczędnej gospodarki finansowej w sektorze publicznym, tak w ujęciu makro (budżet jednostki samorządu terytorialnego), jak i w ujęciu mikro, tj. w odniesieniu np. do samorządowych jednostek budżetowych, czyli przedszkoli.
Nie powinno być zaskoczeniem dość powszechne stwierdzenie, że współpraca szkoły lub przedszkola z organizacją pozarządową wynika przede wszystkim z potrzeby serca i altruizmu. Dla wielu dyrektorów, nauczycieli i liderów edukacji chęć przekazania swoim uczniom choćby części z obszernego katalogu chwalebnych postaw i godnych naśladowania cech powszechnie kojarzonych z NGO1 jest wystarczająco silną motywacją, aby szukać partnerów społecznych i pól do współpracy z nimi.
Współczesny świat wymaga od dyrektorów placówek oświatowych umiejętności komunikowania się na wielu płaszczyznach. Oczekuje się od nich doskonałych zdolności oratorskich, profesjonalnej relacji z podwładnymi, nienagannej opinii w środowisku oraz nieskazitelnego wizerunku zewnętrznego. Ciągłe podleganie ocenie może przytłoczyć każdego, nawet najbardziej wprawnego mówcę i doświadczonego dyrektora. Niestety, prawda jest taka, że „na wizerunek
pracuje się latami, a można go stracić w minutę”.
Planowanie budżetu placówki jest jednym z kluczowych zadań dyrektora placówki oświatowej, który odpowiada za właściwe zarządzanie finansami placówki. Budżet placówki to dokument, który określa sposób gospodarowania środkami publicznymi, jakie placówka otrzymuje z budżetu państwa, samorządu terytorialnego oraz innych źródeł. Dyrektor placówki musi nie tylko efektywnie zarządzać tymi środkami, ale także działać zgodnie z przepisami prawa, które określają zasady planowania, realizacji oraz kontroli wydatków w jednostkach publicznych, w tym placówkach oświatowych.
Budowanie przyjaznego środowiska pracy w placówce to jeden z wielu pozafinansowych instrumentów, jakimi może posługiwać się dyrektor w celu podniesienia motywacji do współdziałania swoich nauczycieli. Często niewystarczająca okazuje się spontaniczna komunikacja pomiędzy pedagogami, która nawet w dłuższej perspektywie nie musi zakończyć się zbudowaniem zintegrowanego i zaangażowanego zespołu. Na jakie sprawdzone działania wzmacniające grupę warto zatem postawić?
Efektywna współpraca z instytucjami publicznymi rozumiana być może na dwa zasadniczo odmienne, choć – co ważne – wzajemnie niesprzeczne ze sobą sposoby. Pierwszy, zdecydowanie bardziej popularny, oznacza realizację zapisanych w ustawach wymagań względem placówek oświatowych. Liczba mnoga rzeczownika odczasownikowego (wymagań) jest w pełni uzasadniona, ponieważ oprócz prawa oświatowego, obszar współpracy przedszkoli i szkół z różnego typu instytucjami publicznymi znalazł się w wielu innych ustawach i rozporządzeniach.
Uzyskiwanie kolejnych stopni awansu zawodowego przez nauczyciela to dla każdego z nich sytuacja i ważna, i sterująca. Awans zawodowy wiąże się z prestiżem zawodowym oraz (a może zwłaszcza) z określoną pozycją w „tabeli wynagrodzeń”, czyli ma wymierny wpływ na uzyskiwane wynagrodzenie zasadnicze. Dlatego awansujący nauczyciel potrzebuje w tej sytuacji realnego wsparcia w swojej szkole lub placówce i to bez względu na stopień awansu, o który się ubiega. Nie chodzi tutaj tylko o mentora (ta rola przypisana jest tylko pierwszemu etapowi awansu zawodowego), a raczej o wsparcie proceduralno- -merytoryczne. To jednak wymaga doskonałej znajomości aktualnie obowiązującego w tym zakresie prawa.
Nauczyciele przedszkola nie muszą być osobami wszechstronnie uzdolnionymi, aby móc wspierać talenty dzieci. Najważniejsze, aby potrafili rozpoznawać mocne strony przedszkolaków oraz właściwie ukierunkować rozwój ich zdolności. Potencjał drzemiący w dzieciach czasami potrzebuje odpowiedniego impulsu, aby móc się uaktywnić.