Przedszkole otwarte na innego. Konteksty metodyczne

Od lat w wielu polskich przedszkolach możemy dostrzec całą gamę różnorodności wynikającej z przynależności narodowej, etnicznej czy religijnej poszczególnych dzieci. Po 24 lutego 2022 r. w przestrzeni przedszkoli pojawiła się rekordowa liczba dzieci pochodzących z Ukrainy [11]. Na skutek dynamicznych przemian społeczno-kulturowych aktualnie wszystkie dzieci są coraz częściej uczestnikami sytuacji międzykulturowych, które powstają, gdy jednostka postrzega inną osobę (lub grupę ludzi) jako odmienną od niej. 

Tego typu sytuacje mają miejsce pomiędzy osobami pochodzącymi z różnych krajów, przynależącymi do różnych grup regionalnych, językowych, etnicznych, różniących się od siebie płcią, wiekiem lub przynależnością pokoleniową, statusem ekonomicznym itd. [8].

Naturalną konsekwencją różnicowania się współczesnych przedszkoli jest to, że dzieci mają szansę stać się członkami grup zróżnicowanych kulturowo i tym samym procesu integracji z Obcymi i Innymi. Dzięki temu zyskują możliwość twórczego korzystania z potencjału różnorodności i mogą kreatywnie rozwijać własną wielopłaszyznową tożsamość [4]. Z drugiej strony przed edukacją przedszkolną i nauczycielami pojawia się szereg różnych wyzwań, które wiążą się z funkcjonowaniem w warunkach różnorodności. 

Celem tekstu jest zasygnalizowanie w kontekście aktualnych przemian w przestrzeni polskich przedszkoli kierunków działań nauczycieli umożliwiających optymalizację pracy z grupą zróżnicowaną kulturowo. Przedstawione w opracowaniu postulaty nie stanowią zamkniętego katalogu. Ich zadaniem jest zainspirowanie nauczycieli do kreatywnego (re)konstruowania własnego warsztatu pracy.