Garść wskazówek dla dyrektorów oraz nauczycieli rozpoczynających pracę z uczniem o specjalnych potrzebach edukacyjnych

System oświaty w Polsce w pracy z tą grupą uczniów zapewnia w szczególności: 

• dostosowanie treści, metod i organizacji nauczania do możliwości psychofizycznych uczniów, a także możliwość korzystania z pomocy psychologiczno-pedagogicznej i specjalnych form pracy dydaktycznej,
• możliwość pobierania nauki we wszystkich typach szkół przez dzieci i młodzież niepełnosprawną, niedostosowaną społecznie i zagrożoną niedostosowaniem społecznym, zgodnie z indywidualnymi potrzebami rozwojowymi i edukacyjnymi oraz predyspozycjami,
• opiekę nad uczniami niepełnosprawnymi przez umożliwianie im realizowania zindywidualizowanego procesu kształcenia, form i programów nauczania oraz zajęć rewalidacyjnych,
• opiekę nad uczniami szczególnie uzdolnionymi poprzez umożliwianie im realizowania indywidualnych programów nauczania oraz ukończenia szkoły każdego typu w skróconym czasie.
   

Zanim przejdziemy przez meandry prawa oświatowego w tym zakresie, odpowiedzmy sobie na pytanie, kim jest uczeń o specjalnych potrzebach edukacyjnych.
Jest to dziecko, uczeń, którego specjalne potrzeby edukacyjne wynikają z niepełnosprawności. Pracę z takim uczniem reguluje rozporządzenie w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych, niedostosowanych społecznie i zagrożonych niedostosowaniem społecznym, posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. Zgodnie z zapisami tego rozporządzenia wyróżnia się uczniów z następującymi niepełnosprawnościami:

• niesłyszący, 
• słabosłyszący, 
• niewidomi, 
• słabowidzący, 
• z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją, 
• z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim, umiarkowanym lub znacznym, 
• z autyzmem, 
• z niepełnosprawnościami sprzężonymi, zwani dalej „uczniam...