Okres przedszkolny to czas intensywnego rozwoju dzieci we wszystkich sferach. Zaczyna się wtedy pojawiać wiele nowych umiejętności zarówno w obszarze słuchowym, wzrokowym, emocjonalnym, ruchowym, jak i poznawczym czy społecznym. Nie zawsze jednak wszystko idzie zgodnie z planem.
Bywa, że u dziecka pojawiają się trudności, które trudno odpowiednio zdiagnozować lub przypisać do konkretnego zaburzenia. Konieczne jest jednak zwracanie uwagi na tak zwane czerwone flagi, wyłapywanie objawów i przekazywanie rodzicom odpowiednich zaleceń, żeby mogli się oni
udać ze swoimi dziećmi do specjalistów.
Autor: Justyna Kapuścińska-Kozakiewicz
Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Uniwersytetu Wrocławskiego. Terapeuta, nauczyciel i pedagog. Właścicielka gabinetu terapeutycznego Zmysłek Centrum Rozwoju i Wsparcia Dziecka.
Terapia integracji sensorycznej to różnorodne ćwiczenia wykonywane z wykorzystaniem profesjonalnego sprzętu. Terapeuta próbuje w taki sposób dobrać aktywności, żeby jak najlepiej wpływać na funkcjonowanie układu nerwowego pacjenta. Jednak sama terapia to nie wszystko. Odbywa się ona przeważnie jeden raz w tygodniu i trwa 45–60 minut. Nie da się wszystkiego zrobić w tak krótkim czasie. Żeby terapia mogła przynieść oczekiwany efekt, konieczne jest nawiązanie współpracy z rodzicami, pokazanie im, jak oni mogą pracować z dzieckiem i wskazanie, jakie ćwiczenia i aktywności można wprowadzać w warunkach domowych i na co w ich trakcie zwracać uwagę. W tym artykule pochylimy się nad tym, jakie gry i zabawy z dzieckiem są możliwe do wykonania przez rodziców. Co ważne, nie jest tutaj konieczne inwestowanie w profesjonalny sprzęt. Czasem wystarczy tylko kilka prostych narzędzi.
Czy wiesz, że dobrze zorganizowana współpraca z rodzicami w przedszkolu przynosi wymierne korzyści dla wszystkich zaangażowanych stron? To nie jest przypadek – regularna i otwarta komunikacja między nauczycielami a rodzicami stanowi fundament pozytywnych relacji w placówce przedszkolnej.
W placówkach jest coraz więcej dzieci, które mają różnego rodzaju trudności i zaburzenia. Priorytetem staje się więc zadbanie o realizację pomocy psychologiczno-pedagogicznej i udzielenie tym wszystkim dzieciom odpowiedniego wsparcia związanego z organizacją przestrzeni w taki sposób, aby było to zgodne z potrzebami i możliwościami dzieci z trudnościami.
Standardowo w rodzinach rozwiązywaniem problemów zajmują się rodzice, którzy wspólnie szukają dróg wyjścia z kryzysu. W rodzinach dysfunkcyjnych dorośli często nie mają oporów przed obarczaniem dzieci taką odpowiedzialnością. Traktują je jak swoich powierników albo wmawiają im, że tylko one są w stanie załagodzić kryzys.