Dwujęzyczność jest ogromną szansą

Na czym polega dwujęzyczność? Czy osoba dwujęzyczna w obu językach porozumiewa się tak samo dobrze, czy zwykle dominuje u niej któryś z nich? 

Dwujęzyczność, inaczej bilingwizm, ma w literaturze wiele definicji. Czasem postrzegana jest wąsko, czasem szeroko, ale zwykle obejmuje również zjawisko wielojęzyczności. Mojemu sercu najbliższe jest pragmatyczne widzenie dwujęzyczności, w którym zwracamy uwagę przede wszystkim na aspekt użycia języków. W tym zatem ujęciu jednostki, które skutecznie funkcjonują w dwóch (lub trzech, czterech itd.) językach, mogą nosić miano osób dwujęzycznych. Poziom znajomości obu języków u osób dwujęzycznych najczęściej jest bardzo niejednorodny, zwykle dominuje jeden z nich oraz mają one zróżnicowany rozdział funkcjonalny (służą do różnych celów, zakres słownictwa nie pokrywa się). Wierzę jednak, że dwujęzyczność pełna, w której oba języki są rozwinięte w wysokim stopniu, przy odpowiedniej motywacji i wkładzie pracy, jest również możliwa do osiągnięcia. Obserwuję taką dwujęzyczność u niektórych uczniów, z którymi pracuję, oraz u moich własnych dzieci. W takich sytuacjach nie spoczywajmy jednak na laurach, tylko pamiętajmy, że dwujęzyczność jest zjawiskiem wysoce dynamicznym i już wykształcona przy braku wsparcia dla jednego z języków może osłabnąć lub wręcz zaniknąć.

Czy dziecko dwujęzyczne to takie, które od urodzenia jest uczone dwóch języków, czy też na późniejszym etapie życia również można stać się dwujęzycznym?

Dzieciom najnaturalniej przychodzi przyswajanie dwóch języków i często ich dwujęzyczność nazywamy naturalną. Dorośli przy nauce drugiego języka angażują inne, bardziej świadome strategie i najczęściej poznają drugi język poprzez instrukcję w tym pierwszym. Tak powstałą dwujęzyczność nazywamy sztuczną. Tak więc dwujęzyczność dzieci i dwujęzyczność dorosłych to dwa oblicza tego samego zjawiska. Wart...